Długotrwałe i powtarzalne praktyki sprawdzą się w miejscach, w których ścierają się sprzeczne wizje i perspektywy lub w których upamiętnienie danego miejsca w sposób trwały (budowa pomnika, zagospodarowanie terenu) jest niemożliwe (np. z powodu problemów z własnością). Zamiast koncentrowania wszystkich wysiłków na znalezieniu trwałego rozwiązania (pomnika), które byłoby dla wszystkich akceptowalne, korzystne może okazać się przeprowadzenie nieinwazyjnych, tymczasowych interwencji w terenie: okresowego oznakowania terenu, efemerycznych pomników czy immersyjnych spacerów pamięciowych. Nawet jeśli początkowo wyda się to niewystarczające, o sile takich praktyk stanowi – paradoksalnie – ich trwałość (efekty nieinwazyjnego oznakowania mogą utrzymywać się nawet przez kilka miesięcy) i/lub powtarzalność (efemeryczny charakter nie wyklucza cykliczności). Zaletą takich działań jest przyciągnięcie uwagi ludzi i wywołanie zmiany postrzegania przez nich danego miejsca oraz roli, jaką odgrywa ono w lokalnej kulturze pamięci. Takie inicjatywy mogą także być traktowane jako kroki przygotowawcze poprzedzające trwałe upamiętnienie.