Strategia zajmowania się danym miejscem jako studium przypadku, mająca na celu ujawnienie wszystkich jego warstw: historycznych i topograficznych. Podejście to pomaga wyeksponować wszystkie złożoności miejsca trudnego dziedzictwa.
Zamiast redukować je do specyficznego momentu historycznego, za sprawą którego stało się „trudne”, obejmuje całość dostępnej historii, również etapy „przed” i „po”. Metoda ta przydaje się w sytuacjach napięć wynikających z szerszego – narodowego, globalnego – kontekstu polityk pamięci. Unikając opowiadania się po którejś ze stron w toczącej się dyskusji, pozwala skupić się punktowo na danej lokalizacji w całej jej złożoności. Może pomóc w ujawnieniu wyzwań związanych z konkretną przestrzenią oraz różnych grup interesariuszy/ek, które powinno się uwzględnić w procesie upamiętnienia danego miejsca.